Ásta Sóllilja vakin

Um leið og vatnsboginn stóð niðrí könnuna voru fyrstu orð dagsins sögð upphátt í bænum: formálinn sem amma hans hafði um hönd til þess að særa Ástu Sóllilju frammúr djúpum svefni. Þessi athöfn endurtók sig eftir sömu reglu á hverjum morgni, og enda þótt hún virtist Ástu sjálfri jafn annarleg í hvert sinn, þá kunni dreingurinn hana nógu vel til þess að vera hennar minnugur ævilangt.

Mikil fyrirmunun er að horfa uppá þessa eymd,. Hálf-fullorðin manneskjan, ég segi það satt. Það er eins og þessir blessaðir aumingjar hafi hvorki ráð né rænu. Var nú í rauninni við því að búast, að nokkur sem á annað borð svaf gæti vaknað við þvílíkan lestur ?

Það var eingu líkara en gamla konan væri að nöldra þetta við sjálfa sig inná milli morgunsálmanna. Enda hélt Ásta Sóllilja áfram að sofa með höfuðið uppí horni, opinn munninn, hnakkann keyrðan á bak aftur, annan lófann undir eyranu, en hinn opinn til hálfs ofaná sænginni, eins og hún byggist við því í svefninum að einhver legði hamingjuna í lófa henni.

Skyrtan hennar vaar stöguð í hálsmálinu. Svo hélt formálinn áfram. Það er sosum auðséð að það er ekki til nokkur hugsun í þessum aumingjum. Hvernig ætti nokkurntíma að geta orðið manneskjur úr þessu, - hún talaði mjög í fleirtölu eða hvorugkyni um Ástu Sóllilju, - og eiga ekki nema einn skyrturæfill. (Hærra): Sóla prjónarnir þínir bíða, manneskja. Það er komið frammundir dagmál og bráðum hádegi.

Dreingurinn staðreyndi aðferð ömmunnar í tímareikningi ævinlega með jafnmikilli undrun. Svo stendur vatnsbunan yndislega úr katlinum niðrí pokann, samfara dumbu hljóði, ilmþrúnginni gufu. Og Ásta Sóllilja heldur áfram að sofa. Og gamla konan heldur áfram að vekja Ástu Sóllilju meðan kaffið er að síga niðurúr pokanu:

Þú verður aumingi og sjálfs þíns vesalíngur allt þitt líf, Ásta Sóllilja. Og Ásta Sóllilja heldur áfram að sofa. Láttu þér ekki detta í hug að ég beri þér kaffið á sængina eins og stássfrú, þrettán ára gömul stelpan , lángt komin á fjórtánda ár, bráðum gengin fyrir gafl. Fyr læt ég hann föður ykkar sækja vöndinn.

En þessi morgunmessa hafði aldrei nein sýnileg áhrif á Ástu Sóllilju. Þegar Hallbera gamla gekk að rúminu og þruskaði við henn, þá en fyr ekki, opnaði stelpan augun. Hún opnaði þau með erfiðismunum, drap titlinga óttaslegin, leit í kringum sig ríngluð. Loksins áttaði hún sig á hvar hún var stödd, grúfði ennið niðrí olbogabótina og snökti.