Marmennill fundinn í hákarlsmaga í Tálknafirði:

Annó; 1733:

Tálknfirðingum brá í brún nú fyrir nokkru, er þeir ristu á kviðinn stóran hákarl, sem þeir höfðu veitt. Þeir fundu nefninlega í maga hans flikki mikið, sem var harla líkt efri hluta af mannsbúk. Þar vestra er því trúað, að þetta hafi verið marmennill, sem hákarlinn hafi gleypt.

Að stærð var þessi marmennill Tálknfirðinga viðlíka og átta til níu ára gamall drengur. Höfuðlagið segja þeir áþekkt og á manni, en hnakkabeinið hvasst og útstætt og hnakkagrófina djúpa. Hárið var svart, strítt og sítt, svo að tók á herðar niður, en hvergi annars staðar sýnilegt hár á skrokknum. Eyrun segja þeir verið hafa stór og síð, tennurnar langar og keilulaga eins og í steinbít, tunguna breiða og stutta og augnlit sem í þorski.

Ennið var hátt og bogadregið að ofan, hörundið ljós mógult. Nasir voru sem á manni, djúp rák undir miðnesi og dálítið skarð í höku, axlir háar og hálsinn stuttur, handleggirnir samsvöruðu líkamsstærðinni og fimm fingur, ærið grannir, á höndum. Brjóst og hryggur var eins og á manni, en rifin brjóstkennd. Kjötið var gróft og svart eins og selkjöt, þar sem í það sást.

Farið hafði verið innan í hákarlinn í fjörunni, þegar komið var að landi með veiðina. Sagt er, að hræið af þessari ókennilegu veru hafi legið við vörinna á Syðri-Eyri í vikutíma. En þar eð mönnum var ekki um það gefið að hafa það þar til langframa, var því varpað á sjó út. Hefur það ekki sést síðan.

Margt er um þetta fágæta fyrirbæri rætt á Vestfjörðum, og segja fróðir menn, að ekki hafi marmennill fyrr komizt í í mannahendur á Íslandi síðan á landnámsöld, að Grímur Ingjaldsson dró einn í fiskiróðri á Steingrímsfirði, og vísaði sá syni hans til lands. Sjá link;

http://www.snerpa.is/net/thjod/marbend.htm

 

 

 

 

 

Athugasemdir

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 3.2.2007 kl. 09:28]

Ferlega skemmtilegt að lesa þesar frásagnir og lýsingar. Manni verður ekkert um sel stundum.

Takk takk.

[Níels A. Ársælsson., 3.2.2007 kl. 16:24]

Takk. Bloggið þitt er líka bráð skemmtilegt.