Einbeittur brotavilji eða vítavert gáleysi ?

 

Sú var tíð, segir í bókum, að Íslenska þjóðin átti aðeins eina sameign sem metin var til fjár. Það var klukka. Þessi klukka hékk fyrir gafli Lögréttuhússins á Þingvöllum við Öxará, fest við bjálka uppí kverkinni. Henni var hríngt til dóma og undan aftökum.

Svo var klukkan forn að einginn vissi leingur aldur hennar með sannindum. En um það er sagan hefst var laungu kominn brestur í þessa klukku og elstu menn þóttust muna hljóm hennar skærari: ( Tilvitnun í Íslandsklukku Halldórs Laxness )

Líkt er á með komið í dag, klukkunni yfir gafli Lögréttuhússins á Þingvöllum við Öxará til forna og sameign Íslensku þjóðarinnar, fiskveiðiauðlindinni. Eins er svo komið að stjórnkerfi fiskveiða við Ísland hefur beðið slíkt skipsbrot að vart finnst nein hliðstæða frá landnámi.

Starfsmenn ríkisins eru uppvísir að ótrúlegu skeitingarleysi  og virðingarleysi fyrir lögum og lögvörðum mannréttindum ákveðins hóps einstaklinga og lögaðila sem starfað hafa innan ramma laga sjávarútvegsins.