Úlfahjarðir Íraks og nazista

Þann 3. september 1939, tæpum 10 klst, eftir að Neville Chamberlain, forætisráðherra Breta, tilkynnti að styrjöld væri hafin, sökkti þýzki kafbáturinn U-30 (kapt; Fritz-Julius Lemp) breska farþegaskipinu S.S Athenia. Af 1400 farþegum, sem margir hverjir voru að flýja styrjöldina í Evrópu, fórust 112, og meðal þeirra voru 28 Bandaríkjamenn.

Kafbátarnir voru búnir bæði fall- og vélbyssum en hættulegustu vopnin voru tundurskeytin sem hægt var að skjóta úr launsátri. Stundum brugðust tundurskeytin, sérstaklega í fyrri hluta stríðsins en þá voru mörg skeyti gölluð og hittu ekki skotmarkið. Kafbátaforingjarnir brugðu því oft á það ráð að ráðast á skip ofansjávar með fallbyssunum. Þessari árásartækni beittu þeir sérstaklega ef þeir hugðust sökkva litlum fiskiskipum.

Kafbátahernaður Þjóðverja var áhrifaríkastur þegar þeir söfnuðust saman í svokallaðar úlfahjarðir (e. wolfpack) og réðust á skipalestir. Undir stjórn reyndra og sókndjarfra kafbátaforingja eins og Erichs Topps og Ottos Kretschmers gátu úlfahjarðirnar tætt í sundur varnir skipalestanna.

Sjálfsmorðsárásir þær sem stundaðar eru hvað grimmast í Írak í dag minna um margt á kafbátahernað Þjóðverja að því leitinu að nær ógerningur virðist vera að verjast þeim og fórnarlömbin oftast óbreyttir borgarar.

Páfi segir ekkert jákvætt gerast í Írak