Sækýr Arnfirðinga

Arnfirðingar stunduðu og iðkuðu í aldir þá miklu íþrótt að skutla hvali, en þar hafði sjálf náttúran komið upp eins konar hvalgripabúi, sem allir fjarðabúar nutu góðs af.

Á hverju ári komu nokkrar reyðarhvalkýr inn á fjörðinn með nýfædda kálfa sína og héldu sig þar sumarlangt, meðan afkvæmi þeirra stækkuðu.Voru þær svo spakar, að helst minnti á húsdýr.

Arnfirðingar gældu við þessar sækýr og gáfu þeim nöfn eins og kúm sínum í landi. Kölluðu þeir eina þeirra Skeifu, aðra Skjöldu, þriðju Höllu og fjórðu Rrafnseyrar-Kollu. Vissu þeir að þetta voru sömu kýrnar, sem inn á Arnarfjörð komu ár eftir ár.

Þegar kálfarnir voru orðnir allvænir og Arnfirðingar vissu að hvalirnir færu að yfirgefa fjörðinn, hrundu þeir á flot þeim bátum , er sérstaklega voru smíðaðir til hvalveiða, og skutluðu kálfana.Var fengnum síðan skipt upp á milli allra bæja í firðinum og eins og nærri má geta var þetta mikil búbót fyrir íbúana á hverju ári.

Þegar Norðmenn hófu hvalveiðar við Ísland upp úr 1880 þá hurfu hvalkýr Arnfirðinga.

Heimild styðst við; Hornstrendingabók.

Athugasemdir

[Jakob Falur Kristinsson, 8.7.2008 kl. 19:10]

Langafi minn Matthías Ásgeirsson bóndi á Baulhúsum mun hafa verið síðasti íslendingurinn, sem veiddi hval með handskutli.  En þetta er alveg hárrétt hjá þér Níels að Arnfirðingar veiddu bara kálfana og var þetta því sjálfbær veiðiskapur og góð búbót í firðinum.  En þegar Norðmenn hófu hvalveiðar frá Suðureyri í Tálknafirði þá veiddu þeir mæðurnar og þá hætti hvalur að koma í Arnarfjörð.