Kvíði

Helstu líffræðilegu viðbrögð við kvíða eru sviti, roði í andliti, hjartsláttaróregla og -köst, ör andardráttur eða andnauð, vöðvaspenna, óþægindi í kviðarholi, tíð þvaglát, að kyngja munnvatni óvenju oft, verkir og sársauki og einbeitingarskortur.

Kvíði kemur fram í atferli sem skjálfti, titringur, málhelti, stam, hlé milli orða og spurningar sem endurspegla kvíða. Stundarminni skerðist í kvíða, það dregur úr viðbragðsflýti og hæfni til að læra flókið efni. Þegar fólk er kvíðið aukast líkur á að beita gömlum, vel æfðum viðbrögðum sem eiga þó ef til vill ekki við. Þetta er sambærilegt við það sem gerist, þegar akstursskilyrði breytast seint á haustin, frýs skyndilega og verður launhált. Þá eru viðbrögð sem voru rétt að sumarlagi ekki lengur viðeigandi.

Kvíði getur ýmist verið tímabundinn eða langvarandi. Sem dæmi um hinn fyrrnefnda má nefna kvíða fyrir próf eða mikilvæga atburði og hverfur hann þegar álaginu linnir. Langvarandi kvíði er verri viðureignar og getur haft neikvæð áhrif á líf einstaklings vegna þess óöryggis sem honum fylgir. Kvíðnir einstaklingar hafa oft áhyggjur af áliti annarra, eiga erfitt með að taka ákvarðanir, eru nákvæmir, leita eftir fullkomnun, finna til óeirðar og röskunar á svefni, finnst lítið til sín koma og eru sjálfum sér ónógir.

Þótt kvíði geti verið vel fallinn til að koma einstaklingi í viðbragðsstöðu og verjast yfirvofandi ógn telst varla æskilegt að vera almennt kvíðinn eða hræddur.

Kvíði er að jafnaði fylgisfiskur þunglyndis en erfitt er að sýna fram á að hann leiði til þunglyndis.

Heimild; visindavefurinn

Varð lofthræddur á Stórabeltisbrúnni