Einbeittur brotavilji eða vítavert gáleysi ?

 

Sú var tíð, segir í bókum, að Íslenzka þjóðin átti aðeins eina sameign sem metin var til fjár. Það var klukka. Þessi klukka hékk fyrir gafli Lögréttuhússins á Þingvöllum við Öxará, fest við bjálka uppí kverkinni. Henni var hríngt til dóma og undan aftökum.

Svo var klukkan forn að einginn vissi leingur aldur hennar með sannindum. En um það er sagan hefst var laungu kominn brestur í þessa klukku og elstu menn þóttust muna hljóm hennar skærari: ( Tilv; í Íslandsklukku Halldórs Laxness )

Líkt er á með komið í dag, klukkunni yfir gafli Lögréttuhússins á Þingvöllum við Öxará til forna og sameign Íslenzku þjóðarinnar, fiskveiðiauðlindinni. Eins er svo komið að stjórnkerfi fiskveiða við Ísland hefur beðið slíkt skipsbrot að vart finnst nein hliðstæða frá landnámi.

Auk þess hafa opinberir embættismenn landsins orðið uppvísir að ótrúlegu skeytingar  og virðingarleysi fyrir lögum og lögvörðum mannréttindum ákveðins hóps einstaklinga og lögaðila sem starfa innan sjávarútvegsins.

Íslandsklukkan glumdi 7 sinnum

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 1.12.2007 kl. 23:18]

Nú eru sjallar búnir að ráðstafa fasteignunum á Miðnesheiðinni til góðvina, bræðra og sifjaliðs. Nú er brýnt að hraða lagasetningu um þjóðareign vatnsréttinda og annara auðlinda.

Þegar sjallar verða síðan búnir að afhenda sjálfum sér afnotin af öllu því, held ég að fari að hægjast um hjá þeim og þeir geti farið að kasta mæðinni.

Það er ekki lítið álag sem fylgir því að vita af þjóðarverðmætum sem eftir er að koma á réttar hendur.

"Ég hef bréf upp á átján klukkur á Íslandi og þessa þá nítjándu."