Vinstri grænir hafið þetta í huga

Kvótamiðlun LÍÚ er samráðsvettvangur útgerðafélaga innan vébanda LÍÚ, þar sem handhafar kvótans með samstilltum aðgerðum halda uppi háu kvótaverði til útgerða án kvóta.

Þá fjármuni sem handhafar kvótans fá við framsal hans geta þeir síðan nýtt í samkeppni sinni um kaup afla á fiskmörkuðum við fiskverkendur án útgerðar eða útgerðir án kvóta.

Handhafar kvótans ráðið því hver fær og getur nýtt rétt sinn til fiskveiða í atvinnuskyni og hver afkoma þeirra og fiskverkenda er.

Hluta kvóta má flytja milli ára, sem gerir það að verkum að aldrei verður umfram framboð. Auk þess sem handhafar kvótans geta með málamyndafærlsum milli útgerða sinna búið til viðskipti.

Ekkert eftirlit er af hálfu stjórnvald með kvótaviðskiptum, ef frá er talið að þau ber að tilkynna til Fiskistofu, sem getur stöðvað framsal kvóta sé það mat starfsmanna hennar að framseldur kvóti sé umfram veiðigetu framsalshafa.

Ekkert almennt eftirlit virðist með því hvort um málamyndargerðinga sé að ræða enda fer Fiskistofa ekki fram á afrit reikninga fyrir viðskiptinn og með öllu er óvíst og óljóst hvort virðisaukaskatti sé skilað að viðskiptum með kvóta.

Telja verður að með þessu fyrirkomulagi á kvótaviðskiptum hafi Landsamband íslenskra útvegasmanna og félagsmenn þess félags gerst brotlegir við 10., 11. og 12. gr. samkeppnislaga nr. 44/2005.

Auk þess sem ætla verður að í þessu skipulagi felist óbeinn stuðningur íslenska ríkisins við þröngan hóp útvegsmanna, sem í skjóli einokunar og samráðs geta stýrt fiskveiðum og fiskvinnslu hér á landi.

Félagsmenn í Landssambandi íslenskra útvegsmanna geta með sýndargerningum haldið uppi verði á kvóta og þar með skert samkeppnishæfni skipa án kvóta.

Eigendur skipa án kvóta þurfa að greiða það verð fyrir kvótann sem kvótaeigendurnir setja upp hverju sinni. Verðinu ráð þeir einir.

Flokksráð VG þingar

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 10.5.2009 kl. 18:02]

Ég leyfi mér að vona að Jón Bjarnason ráðherra sjávarútvegs rifji upp fyrir sér að afi hans Jón í Asparvík á Bölum í Strandasýslu og kona hans komu upp stórum barnahóp með því að nýta þau hlunnindi sem fylgdu því að búa við gjöful fiskimið. Þarna í Asparvík er grýtt lending úti fyrir opnu hafi og túnið ámóta og sæmilega rúmgott sumarbústaðaland. Heyskapur var mestur á dal í fjallinu ofan við bæinn.

Þarna var reisnarbú og þarna ólst upp mannvænlegur hópur afkomenda sem allir urðu að hjálpast að með vinnusemi og harðfylgi. Þessi saga var ekki einsdæmi á Íslandi nokkuð fram á tuttugustu öld.

Hversu margar fjölskyldur gætu í dag lifað góðu lífi við strandlengju þessa lands á sjávarnytjum og hefðbundnum búskap af hóflegri stærð?