Passíusálmarnir.

 

Vill minna á frábæran lestur Gunnars Stefánssonar á passíusálmunum á rás 1.

http://dagskra.ruv.is/streaming/ras1/?file=4345737

 

 

Frjósemi í Byrginu.

Ríkið þarf þá sennilega að borga meðlög með Byrgissonum og Byrgisdætrum og standa fyrir 10 fermingaveislum.

Segir barnsfæðingar af völdum kynferðismisnotkunar í Byrginu orðnar tíu

Lygaþvæla og múturþægni stjórnar Hafró.

Nú er kominn tími á að uppræta lygaþvælu Hafrasóknarstofnunnar í eitt skiptið fyrir öll. Ríkisstjórn Íslands ber ábyrgð á þessum viðbjóði sem viðgengist  hefur allt of lengi í skjóli sérhagsmuna Þorsteins Más, forstjóra Samherja hf, og hans skósveina. Sjá ekki allir hugsandi menn hverslags viðurstyggileg hagsmunagæsla einkahagsmuna tröllríður öllum byggðarlögum landsins og afkomu fólks á landsbyggðinni ? Nýjasta innleggið í lygaþvæluna eru skrif forstjóra Vinnslustöðvarinnar hf, í nýjasta hefti Fiskifrétta:

http://skip.is/frettir/2007/02/05/nr/10301 

Þessi skrif eru til þess eins fallin að slá ryki í augun á stjórnvöldum og almenningi, innan gæsalappa. Þessar skoðanir forstjórans eru einungis settar fram með það eitt að markmiði að villa um fyrir stjórnvöldum og afvegaleiða umræðuna. "Gefum þorskinum séns ?" Eða, "Gefum Binna séns ?". Brynjar forstjóri leggur til í áðurnefndri grein að við drögum úr þorskveiðum og förum eftir því sem fiskifræðingar Hafransóknarstofnunnar leggja til í ástandsskýrslu fiskistofnanna 2006.

Hver skrifaði þessa skýrslu og hver hefur lagt blessun sína yfir þessa bévítans andskotans þvælu ? ICES = Alþjóða Hafransóknarráðið=Norður Atlandshafsráðið ? Sem sagt=valdastofnun og klíka sjálfskipaðra sérfræðinga um íhlutun í innanríkismál einstakra ríkja við norðanvert Atlandshafið. Hefur Alþingi Íslendinga virkilega afsalað sér og þjóðinni yfirráðunum yfir 200 mílna lögsögu Íslands til fámennrar klíku svokallaðra fræði og vísindamanna sem koma saman á skemmtisamkomum í Kaupmannahöfn einu sinni á ári í boði LÍÚ.

Ef svo er, þá kallast þetta  landráð og svífyrða á fullveldi Íslands auk þess sem um valdarán frá Alþingi Íslendinga er að ræða. Það er kominn tími ti að stoppa þessa vitleysu af líkt og með þvæluna í kringum Alþjóða hvalveiðiráðið, sem er ekkert annað en sýndaraapparat hvalfriðunga. Skrif forstjóra Vinnslustöðvarinnar hf, eru rækilega undirbúin í höfuðstöðvum LÍÚ og til þess eins sett fram að telja almenningi og stjórnvöldum trú um meinta ábyrgð aðila innan vébanda LÍÚ sem vilja halda áfram gengdarlausum loðnuveiðum, þrátt fyrir þá staðreynd að allt lífríki sjávar við Ísland höktir eins og bensínlaus vél og öll viðvörunnarljós blikka og flautur væla.

http://www.eyjar.net/skrarsafn/1139420348.pdf

Eins og áður er vikið að þá eru skrif forstjóra Vinnslustöðvarinnar hf, einungis sett fram í þeim tilgangi að þykjast sýna ábyrgð í málefnum sjávarútvegs og villa um fyrir stjórnvöldum og almenningi í þeim tilgangi einum að hækka verð á varanlegum þorskvóta um 100% á einni nóttu og ljúga þannig upp eigið fé þeirra örfáu fyrirtækja sem yfir kvótanum ráða.

Þau félög í sjávarútvegi sem hafa yfir að ráða um 80% af öllum kvótum innan 200 mílna landhelgi Íslands  eru fyrir mörgum árum orðin lagalega gjaldþrota vegna óheyrilegrar skuldsetningar vegna kvótakaupa sem ekki standast stjórnarskrá Íslands vegna ákvæða í lögunum um stjórn fiskveiða þar sem kveður á um sameign þjóðarinnar á auðlindinni.

 

 

 

Framkvæmdastjóri Vinnslustöðvarinnar vill láta minnka þorskkvótann

5.2.2007.

"Við verðum að draga úr sókn í þorskinn, með öðrum orðum að minnka heildarkvóta í þorski um nokkurra ára skeið.  Slíkt mun verða sjávarútveginum dýrt á meðan á því stendur, en stjórnmálamenn geta lagt sitt af mörkum til að draga úr sársaukanum á samdráttarskeiðinu og stutt jafnframt sjávarútveginn við uppbyggingu til lengri tíma litið.”

Þetta segir Sigurgeir Brynjar Kristgeirsson framkvæmdastjóri Vinnslustöðvarinnar hf. í Vestmannaeyjum í grein sem hann ritar í nýjustu Fiskifréttir.

,,Ég skora á alla, sem atvinnu hafa af sjávarútvegi, að kynna sér tiltæk gögn Hafrannsóknastofnunarinnar um ástand þorskstofnsins.  Ég leyfi mér að spá því að fleiri en ég sannfærist þá um að atvinnugreinin sjálf eigi að taka alvarlega blikkandi viðvörunarljós vísindamanna og eiga frumkvæði að því að ræða opinskátt um ástand og horfur með það að leiðarljósi að draga úr þorskveiðum næstu árin,” segir hann.

Sjá greinina í Fiskifréttum

Níundi hver Íslendingur dáinn úr hungri og hungursóttum.

 

 

 

Annó; 1757: Kvikfénaði nálega eytt í hallærinu og aragrúi fólks á vergangi.

Einn grimmasti harðindakafli og mannskæðasta hallæri, sem gengið hefur yfir landið um mjög langt skeið, hefur staðið með meiri og minni felli fólks og fénaðar í sjö ár. Mun ekki fjarri lagi, að senn hafi sex þúsundir manna dáið af hor, hungri og hungursóttum á þessum árum.

Áður en þetta hallæri gekk í garð, voru landsmenn orðnir nálega fimmtíu og eitt þúsund, eða fyllilega jafn margir og fyrir Miklubólu, þrátt fyrir mörg hörð ár á tímabilinu frá 1737-1747 og nokkurn manndauða af þeim sökum. Hefur því að minnsta kosti níundi hver maður orðið hallærinu að bráð eða því sem næst. Er þó ekki séð fyrir endann á mannfallinu.

Mikill fjöldi býla er nú í auðn í öllum héruðum landsins, bústofn landsmanna nálega eyddur, en flokkar förufólks á reiki um allar sveitir. Í fyrra dóu yfir 2000 menn í landinu og í ár 2400. Er það helmingi meiri manndauði en eðlilegt er. Það er dæmi um hungrið og  vesöldina á Snæfellsnesi, að í Breiðuvíkurhreppi hafa 134 dáið, en 93 í Neshreppi. Svo stórlega hefur dregið úr barnsfæðingum, að ekki fæddist í Hólabiskupsdæmi nema eitt barn á móti hverjum þremur, er fæddust það ár fimmta tugar aldarinnar, er fæðingar voru flestar.

Alls skonar sóttir leggjast mjög þungt á fólkið, og margir, sem hjara, eru ekki rólfærir. Sums staðar missir fólk tennur, aðrir kreppast, og mörg ókennileg óáran þjakar landsmenn. Loks hafa orðið stórfeldir mannskaðar á sjó því djarft er sótt í bjargarleysinu, en þol og þrek lítið.

Flest þessi ár hafa verið mjög hörð, en allramestur hefur mannfellirinn verið tvö síðustu árin. Hafís var við landið árin 1754-1756. Í fyrra kom hann með einmánuði, fyllti hvern fjörð og hverja vík umhverfis landið og komst suður um, allt til Vestmannaeyjar og Reykjanes. Í hitteðfyrra lá hann fyrir Norðurlandi frá útmánuðum og fram í september, en litlu síðar hófst ógurlegt Kötlugos með jökulhlaupi og öskufalli, og lauk því eigi til fullnustu fyrr en síðsumars í fyrra.

Jarðskjálftar urðu þá miklir í Þingeyjarsýslu. Veturinn 1754, sem menn nefna Hreggvið, voru sífeldar aftakahríðar, og var sú skorpa átján vikur í sumum útsveitum á Norðurlandi, en jörð kom ekki upp fyrr en um sumarmál. Veturinn 1752 var svo frostharður, að frostsprungur sáust fjörtíu faðma langar með mörgum þversprungum í dölum niðri sumarið eftir.

Þessum vetrarhörkum hefur fylgt fiskileysi, enda oft ekki verið hægt að róa fyrir ís í marga mánuði samfleytt, en grasleysi og óþurkar að sumrinu. Í fyrrasumar var hörkufrost og snjóar í júlí og ágúst norðan lands, og sums staðar varð snjórinn álnardjúpur á jafnsléttu 26. júlí. Þá hófst þar ekki sláttur fyrr en undir ágústlok, er hafís hafði lónað frá, og hvorki hafði þorskur gengið fyrr á mið né lax í ár. En þá gerði óþurka svo mikla, að hey náðist ekki í garð og var seinast flutt heim í klakahnausum síðla hausts.

Engin héruð hafa orðið jafnhart úti og Múlaþing og nyðri hluti Þingeyjarsýslu, en þar næst syðri hluti Vesturlands. En um allt land hefur búfénaður hrunið niður og fólkið verzlast upp, þegar það var svift björg sinni. Á Norðurlandi féllu 4500 hestar og fimmtíu þúsund sauðfjár veturinn 1754, en nautpeningi var lógað. Hestar átu hræ þeirra sem dauðir voru, og sauðfé ullina hvað af öðru. Mörg stórbýli urðu þá þegar nálega hestlaus og sauðlaus, því sum staðar féllu tvö til þrjú hundruð fjár og tuttugu til þrjátíu hestar. Í fyrra voru tuttugu jarðir Hólastóls í Fljótaumboði komnar í eyði, og þá greiddust þaðan aðeins tuttugu ríkisdalir af 227, er greiðast áttu. Síðastliðin vetur var enginn skóli á Hólum sökum vistaskorts.

Um allar sveitir hefur þessi ár getið að líta klæðalítið og örmagna förufólk á rjátli á milli bæja, uppflosnað frá staðfestu sinni, og það hefur verið næsta hversdagslegur atburður að finna lík horfallinna  umrenninga á víðavangi og í útihúsum. Í stríðum veðrum hefur fjöldi þessara manna orðið úti. Fólk, sem við bú hefur haldizt, hefur gengið að vinnu sinni máttvana af hungri og hor, og fjölmargir orðið bráðkvaddir á vellinum eða við uppsátrið. Enn deyr fólk unnvörpum, einkum á Suðurlandi, þótt tíð hafi verið skapleg þetta ár, því búfénaður er svo gerfallinn, að fólk hefur ekkert til að lifa við. Stórsér jafnvel á mörgum prestum og beztu bændum.

Í þessari hungursnauð hefur allt verið etið, sem tönn á festir. Hrossakjötsát hefur verið almennt um land allt og fólk sezt að úldnum hræjum horfallina hesta, án þess að nokkrum lögum verði yfir það komið. Norðan lands eru jafnvel dæmi um, að fólk hafi rifið í sig hráar tófur  til þess að stilla hungur sitt. Ofan á annað hefur bætzt, að lítil sigling hefur verið til landsins, og í fyrrasumar urðu skip að snúa frá höfnum um miðbik Norðurlands vegna íss, svo þangað barst engin útlend matvara, þegar hennar var allra brýnust þörf. En í fyrra haust linaði gjafakornið  sárustu nauðina í bili hjá þeim, er til þess náðu, þótt svo smátt yrði að skipta, að skammt dró. Þó hefur það eflaust treint lífið í mörgum.

Á þessu harðindaskeiði hafa stuldir og þjófnaður magnazt fram úr öllu hófi, svo fé hefur verið stolið úr fjöru, húsum og haga. Í flestum héruðum hefur fjöldi þjófa verið hýddur og markaður og nokkrir hengdir, og er þó sem ekki verði rönd við reist. Víða hafa förumenn gert sig heimakomna á bæjum, þar sem kotungar voru fyrir eða konur einar heima og haft þar það, sem þeir vildu, hvort það var falt látið eða ekki. Hafa menn ekki verið öruggir um heimili sín og eignir, ef þeir þurftu svo heiman að fara, að fáliðað var eftir. 

 

 

 

Okrarar mata krókinn.

Annó; 1757: Fákeppni á matvörumarkaði:

Magnús amtmaður Gíslason hefur tjáð stjórnarherrunum í Kaupmannahöfn, að hann hafi komist að raun um, að jafnvel prestar og sýslumenn og þó einkum efnaðir bændur við sjávarsíðuna okri á svívirðilegasta hátt á mjöli við fátæklinga á vetrum og kúgi þannig af þeim ull, fénað, prjónles, smjör og peninga, ef til eru, svo að lítið verði aflögu til þess að láta í kaupstað að sumrinu. Þar sem nú hefur lengi verið aftaka hart í ári og hungur almennt, hafi þeir notað sér neyð fólks og selt mjölfjórðunginn á meira en tvöfalt hærra verði en sanngjarnt getur talizt.

Ath; það hefur greinilega lítið breyst hugarfarið á 250 árum; sjá link: http://nilli.blog.is/blog/nilli/entry/100660/

 

Þjófur hengdur og margir markaðir.

 

 

Annó; 1755:

Þjófaöld mikil er víða um land síðan harðnaði í ári. Þetta ár hafa yfir tuttugu þjófar verið dæmdir á Snæfellsnesi einu, sumir markaðir, sumir sendir á Brimarhólm og einn hengdur í Eldborgarhrauni.

Lýsng strokufanga.

Annó; júlí 1756:

Á Öxarárþingi lýsti Arnór sýslumaður Jónsson strokufanga úr Borgarfjarðarsýslu, "Arnesi Pálssyni, smámenni að vexti, smá- og snareygðum, með mjóa höku og lítið skarð í, hálsgildum, með litla vörtu hárvaxna neðarlega á kinnbeininu, gjörnum á að brúka þennan orðhátt: "Karl minn".

Bóndi í Tálknafirði vill flytja til Grænlands:

Annó; 1756: Bóndinn á Arnarstapa í Tálknafirði vill í útrás með sitt fólk:

Þormóður Ásbjörnsson, bóndi á Arnarstapa í Tálknafirði, hefur snúið sér bréflega til amtmanns og tjáð honum þann vilja sinn að flytjast búferlum til Grænlands með fólk sitt. Sækir hann um, að greiddur verði kostnaður við ferð hans til Kaupmannahafnar, þar sem hann getur komizt á Grænlandsfar. Þormóður er duglegur og efnaður bóndi, á hálfvaxin og uppkomin börn og hjá honum eru þrjú eða fjögur vistráðin hjú. Allt þetta fólk fýsir að fara með honum til Grænlands, ef leyfi fæst til þess.

Annó; 1757: Beiðni Þormóðs hafnað:

Danska stjórnin hefur hafnað tilmælum Þormóðs bónda Ásbjörnssonar um aðstoð til Grænlandsfarar.

 

 

Duggu hleypt af stokkunum:

Anno; 1755: / Fyrsta nýsmíðin í 40 ár:

Lítil dugga, sem verið hefur í smíðum í Örfirisey á vegum innréttingana í Reykjavík í þrjú ár, er hlaupin af stokkunum. Hefur ekkert slíkt skip verið smíðað hér á landi í fjóra áratugi. Dugga þessi nefnist Haffrúin, og var forsmiður norðlenzkur maður, Krákur Eyjólfsson að nafni.